Alma - delikatesy

Kamienny ogród świątynny o nazwie Ryoan- ji trzeba odwiedzić koniecznie i to nie tylko dlatego że jest wpisany na listę UNESCO . To ciche, emanujące bezbrzeżnym spokojem miejsce jest zupełnie inne niż wspaniałe japońskie ogrody powstałe w średniowieczu. Nie ma tu drzew ani zieleni, tylko piętnaście surowych kamieni, obsypanych drobnym, białym żwirem. Subtelna prostota ogrodu sprzyja filozoficznym medytacjom. I nawet ci, którzy nie interesują się buddyzmem, odczują tu niespotykany spokój. War- to zobaczyć także Chion-in, główną świątynię największej buddyjskiej sekty w Japonii – jodo (czysta kra- ina). To położony na piętnastu hektarach zespół budynków. Do kompleksu prowadzi, zbudowana w 1619 r., kolosalna brama San-mon. Wysoka na 24 metry budowla jest największym tego typu obiektem w Japonii. Naprawdę robi ogromne, przytłaczające wręcz wrażenie. Mężczyźni wspinają się do wrót po wysokich stopniach. Osobne, boczne wejście po pochyłym podeście, przeznaczone jest dla kobiet. Spośród budynków na terenie kompleksu świątynnego wyróżnia się główny pawilon Mieido, długi na ponad 50 metrów i szeroki na prawie 42 metry. Znajduje się w nim złoty ołtarz z posągiem Honena. Szalenie intrygująca jest „słowicza podłoga”. Kiedy ktoś po niej przechodzi, wydaje ona dźwięk przypominający kląskanie słowika. Tego typu podłogi budowano jako element systemu bezpieczeństwa, ostrzegający właściciela nieruchomości, że ktoś próbuje się do niego zbliżyć. Inna ciekawostka w kompleksie to największy miedziany dzwon w całej Japonii. Odlany został w 1633 roku, waży aż 74 tony. Jego głos słychać podczas noworocznych ceremonii, jest wówczas poruszany siłami siedemnastu mnichów.

Kioto to nowoczesne miasto. Pomiędzy historycznymi zabytkami poruszamy się ekspresowymi, turystycznymi autobusami sieci miejskiej. Po intensywnym dniu poznawania dawnej kultury i sztuki Japonii postanowiliśmy poczuć dalekowschodnie zwyczaje dotykalnie i mocno. Najlepiej zrobić to podczas spaceru po ulicach Gion Kobu. Na tę najsławniejszą dzielnicę gejsz z reguły chadza się wieczorami. Wtedy nastrój jest tu wyjątkowy, orientalny, mistyczny. Wędrując wąskimi uliczkami, ciasno zabudowanymi drewnianymi domami przystrojonymi lampionami i małymi kolorowymi sklepikami czy pachnącymi herbaciarniami, cofnęliśmy się po raz kolejny do niezwykłego świata starej Japonii. Kioto uchodzi za kulturalną, ale także kulinarną stolicę Japonii. Tutejsza kuchnia to znacznie więcej niż tylko cieszące oko i pieszczące podniebienie sushi. Aby się o tym przekonać, wystarczy wejść do jednej z tysięcy knajpek i barów albo odwiedzić bazar Nishiki nazywany wielką kuchnią Kioto. Można tam skosztować świeżutkich czerwonych ośmiornic nadzianych na patyczki, suszonych kalmarów, rybek w słodkiej zalewie, ryżowych krakersów z prażonymi wodorostami czy panierowanych korzeni lotosu. Koniecznie trzeba spróbować kaiseki ryori. To tradycyjny japoński posiłek złożony z kilku różnych dań. Składniki zależą od pory roku i regionu. Każda potrawa balansuje i dopełnia poprzednią, a jedzenie podawane jest na małych talerzykach, które same w sobie są dziełami sztuki. Posiłek ma cieszyć i oczy, i podniebienie. Innym tradycyjnym przysmakiem jest kociołek shabu-shabu. Nazwa pochodzi od odgłosu bulgotu rzuconego na gotującą się wodę pokrojonego w cienkie plasterki mięsa. To danie jednogarnkowe, składa się ze zblanszowanych warzyw i mięsa, maczanych w aromatycznych sosach. W kuchni japońskiej stosuje się bardzo niewiele przypraw: ocet, imbir, łagodny, jasny sos sojowy i wasabi (zielony chrzan japoński). Dodaje się je ostrożnie i w niewielkich ilościach, co powoduje, że większość potraw ma bardzo delikatny, często ledwie zauważalny smak. Dania popija się doskonałą aromatyczną herbatą, gorącą sake albo zimnym winem śliwkowym.

Gejsze w dosłownym znaczeniu tego określenia po japońsku, to „kobiety uprawiające sztukę”. Od setek lat są mistrzyniami w sztuce konwersacji, tańca, śpiewu i gry. Zajmują się kaligrafią, ikebaną i wszelkimi tradycyjnymi umiejętnościami japońskimi. Ich wykształcenie opiera się na tym, by być doskonałą damą do towarzystwa zamożnych mężczyzn. Jak można wyczytać we wspomnieniach samych gejsz, kształcenie wybranych dziewczynek rozpoczyna się w wieku 5-6 lat i trwa ok. dziesięciu lat, gdy adeptka może dostąpić zaszczytu bycia maiko, czyli młodszą gejszą. Dzień przejścia z etapu uczennicy do etapu młodszej gejszy to jeden z najważniejszych, najbardziej celebrowanych dni w życiu. Kimona noszone przez gejsze (nie wypada dwa razy założyć tego samego kimona w tym samym towarzystwie) nie dość, że kosztują równowartość kilku a nawet kilkunastu tysięcy złotych, to i ważą ponad 20 kilogramów. Przy niewielkiej wadze filigranowej kobiety godne podziwu jest to, że w tym stroju potrafią tańczyć, śpiewać, grać na tradycyjnych instrumentach i zabawiać gości. Występujące gejsze zobaczyć można w teatrze-herbaciarni Kaburenjo, podczas tradycyjnych wiosennych przedstawień Miyako Odori . Dzielnica otoczona jest świątyniami, z których jedna z najważniejszych, Kiyomizudera, jest wpisana na Listę Dziedzictwa Ludzkości UNESCO . Niezwykła historia tego pięknego miasta wyziera zza niemal każdego rogu. Teraz w pełni zrozumiałe jest przekonanie, że Kioto to esencja Japonii. Zachwycając nowoczesnymi rozwiązaniami, zachowało jednocześnie atmosferę i wielowiekową tradycję tego kraju. Dlatego warto spojrzeć na rozświetlone, malowane w japońskie znaki lampiony typowej knajpki i dać się im skusić. Tylko po to, żeby nad tradycyjnie podaną czarką aromatycznej herbaty czy gorącej sake, na dobre zatracić się w nastroju, smaku i zapachu najprawdziwszego Dalekiego Wschodu.

DOLCE VITA NR 1 ZIMA/WIOSNA 2012